Black Cat 2

He woke up. The first thing he did when he opened his eyes was reach for the jug of water next to him. He filled his glass and drank it as if his thirst had lasted for years. He thought about the things he had to do today. Had everyone woken up by now? He got dressed and went downstairs. Yes, everyone was at the breakfast table. He quickly sat down and began to nibble on something. Before long, a voice called out, "Let's go." A wave of weariness washed over him, and he thought to himself, why am I stuck in this kind of job? Why do I have to work? Who in this world would appreciate working without earning money? He stood up without saying anything and walked toward the others. The place they were going to today was a bit far. As he walked, he recalled what had happened yesterday. Am I losing my mind, he wondered? This road, he thought, seems like one I’ll be on for a long time. He was filled with curiosity. Would he see that cat again? He wanted to learn something from it, something that would make him feel like he belonged in this world. What he had experienced just before the disconnection had shaken him deeply. So, we're only at the beginning of the road, he said to himself.

Around noon, feeling slightly tired, he threw himself into the shade of a tree. "A good break to think," he said. But to think about what? The cat? The road? Himself? The world? Sometimes, none of it made sense. He thought this world was built on absurdities, a system where the big remained big, and the small stayed small, running in endless cycles. He felt like the cycles would never change. And if they did change, what would happen? Wouldn't those who had always been small experience a kind of intoxication from newfound power the moment they changed? And wouldn't the big, if they shrank, find themselves consumed by relentless worries and wage war to return to their former state? Then again, what did it even mean to be big or small? He couldn't even define it himself. He felt trapped. Every undefined concept seemed to weigh on him more and more. How far could this go? When and how would he be able to define them? He took a deep breath, stood up, and set out to continue his work.

He wasn't particularly tall. He had straight hair, hazel eyes, and skin as pale as snow, though it had become tanned from working in the heat and sun. How would he get rewarded for all this labor? How would he be compensated? Ever since the "I" consciousness had formed in his mind, he'd been thinking about it. What would the "I" in this world do? He couldn't think any other way. Delving deep into his thoughts, hearing the profound words within himself, it seemed like a talent he was born with. No one around him had anything like it. All they cared about was how to keep the things they had gained and didn’t want to lose. Would I think the same way if I were in that position? He sought an answer but couldn’t find one within himself. He wondered where those answers were hidden. He had to find them. He thought he needed to find his purpose and himself. He didn’t feel good. Suddenly, he started feeling dizzy, his vision darkened, and he collapsed right where he stood. He had lost consciousness. Once again, he found himself in the midst of that pitch-black void. There was no sound. He was drowning in the screams of silence. He stayed like that for a long time. As he started to wake up, he felt his body shaking. It was as if someone was slapping him. Slowly, he began to open his eyes. The people around him, as if relieved, began bombarding him with questions like, "What happened? Are you okay?" Without thinking about the tone of his voice, he answered, rather indifferently, "I’m fine, I just want to go." All he wanted was to go to his room and lie down in his bed. He couldn’t figure out why this had happened. It was the first time he had experienced something like this. He stood up and began walking, and when asked if he wanted anyone to accompany him, he firmly said no.

He set off, walking toward his home. By late afternoon, the sun had disappeared behind the mountain, cooling the air a bit. The trees along the roadside seemed to sway their leaves in celebration of this. He felt a sense of happiness upon seeing this scene. I suppose this is something many people don’t experience, he thought. Being amidst the green, being there. Being like a part of it. He walked with his head down. His thoughts wandered back into uncertainties again. The only certain thing was that he was in the midst of uncertainty. And then, he heard a voice behind him. When he turned around, he froze. "No, you're not going crazy," said the black cat. "Your journey, our journey, has only just begun. You'll see what it will bring us." As he tried to respond, all he could do was watch it disappear again. Fear gripped him. He was now aware that a pitch-black cat had spoken to him. He couldn't accept it. With eyes welling up with tears, he decided to continue on his path.

 

KARA KEDİ 2

 

Uyandı. Gözlerini açtığında ilk işi yan taraftaki sürahiye gitti. Bardağı doldurup sanki susuzluğu yıllardır devam ediyormuşçasına suyunu içti. Bugün yapacağı işleri düşündü. Herkes kalkmış mıydı acaba. Üstünü giyinip aşağı indi. Evet herkes kahvaltı sofrasındaydı. Hemen masaya geçti ve bir şeyler atıştırmaya başladı. Çok geçmeden hadi gidiyoruz diye bir ses geldi. İçini bir bıkkınlık sardı ve kendi kendine neden böyle bir işin ortasındayım diye düşündü. Neden çalışmam gerekiyor? Bu dünyada para kazanmadan çalışmayı kim niye takdir etsin dedi. Sonra sesini çıkarmadan kalktı ve diğerlerinin yanına yürüdü. Bugün gidecekleri yer biraz uzaktı. Yürürken dün yaşadıklarını tekrar anımsadı. Acaba deliriyor muyum dedi? Yol dedi kendi kendine. Sanırım uzun süre olacağım bir yol. İçi merakla doluydu. Acaba o kediyi bir daha görebilecek miydi. Bu dünyaya ait olmasını hissettirecek bir şeyler öğrenmek istiyordu ondan. Kopuşun biraz öncesinde bunları yaşaması onu epey bir sarsmıştı. Demek ki daha yolun başındaymışız dedi.

Öğleye doğru hafif bir yorgunluk da çökünce kendini bir ağaç gölgesine attı. Düşünmek için iyi bir ara dedi. Ama neyi düşünmek için. Kediyi mi yolu mu kendini mi dünyayı mı? Bazen hiçbir şeye anlam veremiyordu. Bu dünyayı saçmalıklar üzerine kurulu büyüğün büyük olarak, küçüğün ise küçük olarak kalmaya devam edeceği bir düzen üzerine kurulu sürekli tekrarlarla devam ettiğini düşünüyordu. Döngülerin asla değişmeyeceğini hissediyordu. Hem değişse acaba nolurdu. Küçük kalan her zaman öyle olduğunu bildiği için değiştiği anda güç zehirlenmesi yaşamaz mıydı? Büyük küçülürse kendini amansız dertlerin içinde bulup savaş açmaz mıydı eski haline dönebilmek için. Gerçi büyük veya küçük olmak neydi onun bile tanımı yok ki ben de dedi. Çok darda hissediyordu. Tanımlayamadığı her bir kavramın üstüne üstüne ağır ağır çöktüğünü düşünüyordu. Bu böyle nereye kadar gidecek. Ne zaman ve nasıl bu tanımları yapabileceğim dedi. derin bir nefes alıp ayağa kalktı ve işine devam etmek için yola koyuldu.

Çok uzun boylu sayılmazdı. Düz saçları, ela gözleri ve bunun devamında bembeyaz bir teni vardı. Ama sıcakta ve güneşin altında çalışmaktan yanmıştı. Bu çalışmaların bu emeğin karşılığını nasıl alacaktı. Ne ile mükafatlandırılacaktı. Bilincinde ben farkındalığı oluşmaya başladığından beri bunu düşünüyordu. Bu dünyayadaki ben ne yapacaktı. Başka türlü düşünemiyordu. Derinlere dalmak, içinden geçen derin sözleri duyup düşünmek ona doğuştan gelen bir yetenek gibiydi. Etrafındaki insanların hiçbirinde böyle bir şey yoktu. Tek düşündükleri kazanacakları ve kaybetmek istemedikleri şeylere nasıl sahip çıkacaklarıydı. Sahi öyle bir konumda olsam ben de öyle düşünür müydüm dedi. Bir yanıt aradı ama bulamadı kendi içinde. Bu yanıtları nerde saklı olduğunu merak etti. Bu yanıtları bulmalıydı. Amacını ve kendini bulması gerektiğini düşündü. Kendini iyi hissetmiyordu. Bir anda başı dönmeye başladı, gözleri karardı ve olduğu yere yığıldı. Bilinci gitmişti. Kendini o simsiyah hiçliğin ortasında buldu tekrar. Hiç ses yoktu. Sessizliğin çığlıklarında boğuluyordu. Uzun bir süre öylece kaldı. Ayılmaya başlarken vücudunun sarsıldığını hissetti. Sanki ona tokat atıyorlardı. Gözlerini yavaş yavaş açmaya başladı. Etrafındaki insanlar bir anda rahatlamışçasına noldu, iyi misin diye soru yığınlarıyla ona gelmeye başlamıştı. Sesinin tonunu hiç düşünmeden biraz umarsız iyiyim, gitmek istiyorum dedi. Odasına gidip yatağına uzanmak istiyordu. Neden böyle olduğunun farkına varamamıştı. İlk defa böyle bir şey yaşamıştı. Kalkıp yürümeye başladı, ona eşlik edilmesini isteyip istemediğini sorduklarında net bir hayır cevabı verdi.

Yola çıktı evine doğru yürüyordu. Öğle sonrası dağın arkasına geçen güneş etrafı biraz serinletmişti. Yolun kenarındaki ağaçlar bu duruma sevinircesine yapraklarını sallıyordu. Mutluluğu hissetti bu tabloyu görünce. Sanırım birçok insanın yaşamadığı bir şey bu diye düşündü. Yeşilin içinde olmak orada bulunmak. Oranın bir parçası gibi olmak. Kafasını eğerek yürüdü. Bakışları yine belirsizliklere gitmişti. Tek belli olan şey belirsizliğin içinde olduğuydu. Ve derken bir ses duydu arkasından. Dönüp baktığında dondu kaldı. Hayır delirmedin dedi kara kedi. Yolculuğun, yolculuğumuz yeni başladı. Göreceksin bize neler getirecek. Cevap vermeye yeltenecekken yeniden kayboluşunu izleyebildi sadece. İçini korku kapladı. Artık farkındaydı simsiyah bir kedinin onunla konuştuğuna. Kabullenemiyordu. Gözleri dolu dolu yoluna devam etmeye karar verdi. 

 BLACK CAT

"Are you ready?" came a question from nothingness. He hesitated in answering the question that came from pitch-black darkness. Before responding, he felt a shiver run through his fur. Then, he opened his eyes, which were neither green nor brown, and stared into the void. "Ready for what?" he asked. The voice in the void answered without delay, "Are you ready to go to the world?"

The body, which had just gained its consciousness, suddenly trembled. Despite feeling no enthusiasm, he gave an unwilling "Yes," and the journey began. He felt like he was inside a living being. Gradually, his senses returned, but he remembered nothing. "How did I get here?" he kept asking himself. "What happened? What was the reason?"

His eyes closed again. Strange feelings, all connected to the world, filled him. The body carrying him kept moving constantly, and he couldn't make sense of it. He was in discomfort all the time. During the long stretch he spent like this, his thoughts remained the same. He couldn't foresee what was to come. And then the day arrived. He found himself on the place they called "the world." He looked around and couldn't accept it. Feeling like he didn’t belong here, he wanted to go back. But where would he return to? Death felt as close as a breath. His eyes closed, and he struggled to breathe. A voice inside told him he had to belong to this place for a while. He stopped resisting and accepted it. The consciousness he had gained already felt like a heavy burden. How was he going to live in this world? Was this place they called the world worth living in? He began questioning it all too soon. The more he observed, the emptier he felt inside. "This isn’t a birth," he thought to himself. "This is a return. Maybe that's why I feel so unwilling inside," he muttered.

In this journey, what was he going to learn? He grew curious…

There was a path before him, and he walked. It was a path lined with trees, its center covered in green. Suddenly, the duties of this world came to his mind again. "What am I going to do?" he asked, feeling a wave of frustration. "What am I supposed to do?"

He continued walking. He approached a spring by the roadside and washed his face. Just as he raised his head, he saw a black cat. The cat stared at him with piercing eyes and said, "The journey has just begun." He was unsure whether to be shocked by the cat’s speech or the fact that he had received an answer to his internal thoughts. His hands and entire body trembled. Struggling to speak, he asked, "How has my journey just begun?"

The cat gave him one last glance and said, "You’ll see," before disappearing. Trembling, he kept walking. The words echoed in his mind like a refrain: How was he supposed to accept this situation? "How? How? How?" he muttered.

His mind was in chaos, as if he was getting lost in spirals formed by intricate patterns inside his brain. He felt exhausted. Up ahead, he found a place where he could lie down and sleep. Without a second thought, he went over and slept. He still had a long way to go before reaching his destination. A little rest wouldn't hurt. He woke up feeling refreshed, with a strange smile on his face. His eyes were glowing. "It's time to continue the journey," he said, and set off again.

In the warm evening, he sat with people around him. He felt like voices were coming from every direction. "Everyone is talking just to solve their own problems," he thought. He watched, watched, and watched... Then a voice addressed him, "Why are you so silent?"

He turned to the source of the voice and said, "I’m not in a state where I can turn my thoughts into words." When asked "Why?" he replied, "I don’t know," and brushed it off. "Should I tell them what I experienced today?" he thought. But if he did, who would believe him? Who could believe such a thing? Besides, the conversations were so mundane that he had grown increasingly bored. He excused himself and went to his room. Lying on the bed, he stared at the ceiling. "Was what I experienced today real? Was that voice real? What did it mean when it said my journey was just beginning?"

All these questions swirled in his mind in a state of uncertainty. "What is my purpose in this world? What am I meant to achieve or serve?" he wondered. "It's hard enough to even think about it, let alone explain it," he said. "Where will this path take us? We will see," he muttered to himself and let himself drift into the sweet comfort of sleep.

 

KARA KEDİ

Hazır mısın diye bir soru geldi hiçlikten. Simsiyah karanlıktan gelen bu soruya cevap vermekte gecikti. Öncesinde tüylerinde bir ürperti hisseti. Sonra ne yeşil ne de kahverengi gibi olan gözlerini açıp boşluğa dikti. Neye hazır mıyım dedi. Boşluktaki ses hiç bekletmeden cevabını verdi. Dünyaya gitmeye hazır mısın? Benliğini yeni kazanan o beden birdenbire irkildi öncesinde. İçinde hiç heves olmamasına karşın isteksiz bir evet dedi. Ve yolculuk başladı. Bir canlının içerisindeymiş gibi hissetti. Yavaş yavaş algıları yerine geliyordu. Ama hiçbir şey hatırlamıyordu. Nasıl buraya geldim ben diyordu. Ne oldu? Sebebi neydi? Tekrar gözleri kapandı. İçinde tüm dünyaya ait garip hisler vardı. Onu taşıyan beden sürekli hareket ediyordu. Buna anlam veremiyordu. Sürekli rahatsızdı. Geçirdiği bu uzun süre zarfında bu devam etti. Düşünceleri hep aynı kaldı. Ne olacağını kestiremiyordu. Ve gün geldi çattı kendini bir anda artık dünya denilen yerde buldu. Baktı ve kabullenemedi. Buraya ait hissetmediği için geri dönmek istedi. Ama nereye dönecekti. Ölüm ona bir nefes kadar yakınmış gibi geldi. Gözleri kapandı, nefes almakta zorlandı. İçinden bir ses bir süre oraya ait olması gerektiğini söyledi. Daha fazla direnmedi ve kabullendi. Kazandığı bu bilinç şimdiden ona ağır gelmiş gibi hissediyordu. Nasıl yaşayacaktı bu dünyada. Dünya denilen bu yer yaşamaya değecek bir yer miydi? Şimdiden sorgulamaya başlamıştı. Etrafını gördükçe içindeki boşluk büyüyordu. Bu bir doğum değil diye geçirdi içinden. Yeniden geliş. Belki de bu yüzdendir içimdeki isteksizlik dedi kendi kendine. Yaşayacağı bu macerada neler öğrenecekti çok merak etmeye başladı…

Önünde bir yol vardı, yürüyordu. Ağaçların yolun kenarlarını sardığı orta kısmının yeşil olduğu bir yol. Bir anda aklına bu dünyadaki yükümlülükleri geldi tekrar. Ben ne yapacağım dedi ve sıkıldı. Ben ne yapacağım? Yürümeye devam etti. Yolun kenarından akan bir su pınarına yaklaştı elini yüzünü yıkadı. Tam kafasını yerden kaldırmıştı ki bir kara kedi gördü. Kedi delici gözleri ile ona bakıp yolun daha yeni başladı dedi. Kedinin konuşmasına mı yoksa kendi içinde düşündüğü şeylerin bir cevabını almasına mı şaşıracağını anlamadı. Elleri ve bütün vücudu titredi. Konuşmakta güçlük çekiyordu. Nasıl yolum daha yeni başladı dedi. Kedi ona son bir bakış atıp göreceksin dedi ve ortadan kayboldu. Titreye titreye yürümeye devam etti. Kafasının içinde bir yankı şeklinde sözler tekrar edip duruyordu. Nasıl kabullenecekti bu durumu. Nasıl, nasıl, nasıl diye sayıkladı. Kafası çok karışıktı. Öyle ki sanki beyninin içinde sarmallar ve bu sarmalların oluşturduğu derin bir örgünün içinde kaybolmaya başlamıştı. Yorulduğunu hissetti. İleride biraz uzanıp uyuyabileceği bir yer buldu ve hiç düşünmeden oraya geçip uyudu. Gideceği yere daha çok yolu vardı. Biraz dinlenmenin zararı yoktu. Serin serin esen rüzgarların arasında ferahlamış hissederek uyandı. Yüzünde garip bir tebessüm vardı. Gözleri parlıyordu. Kalkıp yola devam etme vakti dedi ve yola koyuldu.

Akşamın güzel sıcaklığında etrafında insanlarla oturuyordu. Her kafadan bir ses çıkıyormuş gibi hissetti. Herkes kendini, kendi sorunlarını çözmek için konuşuyor dedi içinden. İzledi, izledi, izledi… Sonra bir ses geldi ona, nedir bu suskunluk sendeki dedi. Kafasını sesin olduğu yöne çevirip düşüncelerimi kelimelere dökecek bir halde değilim dedi. Neden sorusu geldiğinde bilmiyorum dedi ve üstünü kapattı. Acaba dedi bugün yaşadıklarımı anlatsam mı? Ama anlatırsa ona kim inanacaktı? Kim böyle bir şeye inanabilir ki. Hem o kadar dünyevi şeyler konuşuluyordu ki artık iyice sıkılmaya başlamıştı. Kalkıp müsaade isteyip odasına geçti. Yatağa uzanıp tavanı izlemeye başladı. Bugün yaşadığı şey gerçek miydi? O ses gerçek miydi? Yolunun yeni başlaması ne anlama geliyordu. Hepsi bir belirsizlik içinde kafasının içinde dönüp durdu. Benim bu dünyadaki görevim ne? Neyi amaçlayıp neye hizmet edeceğim. Bunları konuşmayı geçtim düşünmek bile bu kadar ağır geliyorken nasıl açıklayabilirim ki dedi. Bu yol bizi nereye götürecek göreceğiz dedi kendi kendine ve uykunun tatlı huzuruna kendini bıraktı.